Gdy tylko skrzep zablokuje tętnicę, obszar mózgu, który jest obsługiwany przez tę tętnicę, ulega stresowi.
1,9 milionów komórek mózgowych umiera co minutę podczas udaru.
Ten region zaczyna się w tym momencie dzielić na dwa obszary – część, która jest już martwa oraz część, którą można jeszcze uratować, ale która umrze, jeśli temu nie zaradzimy.
Priorytetem powinno być jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi w tętnicy, abyśmy mogli uratować obszar, który jeszcze nie obumarł, a tym samym zmniejszyć zakres spowodowanej niepełnosprawności.
Niektórzy pacjenci mają szczęście, gdyż zostają poddani leczeniu tak szybko, że ilość martwej tkanki mózgowej jest bardzo niewielka. W przypadku tych pacjentów prawie nie widać, że doznali udaru.
W związku z tym, że komórki mózgowe zaczynają obumierać natychmiast, większość chorych z udarem doznaje pewnej resztkowej niepełnosprawności.
Nieleczony obszar, który można było uratować, często dotyka martwica. W rezultacie wielu chorych z udarem, którzy mogliby przeżyć, gdyby zostali poddani leczeniu wystarczająco szybko, umiera lub doznaje trwałej niepełnosprawności i wymaga stałej opieki medycznej.
