Leczenie doraźne i postępowanie po ostrym przebiegu u chorych z udarem jest złożonym zadaniem, które zwykle można wykonać tylko w tzw. „szpitalach przystosowanych do leczenia udarów”.

Szpitale te dysponują specjalistycznym sprzętem i protokołami, a także dobrze wyćwiczonymi schematami postępowania, aby zapewnić leczenie osobom chorym z udarem tak szybko i bezpiecznie, jak to tylko możliwe. 

Według ankiety przeprowadzonej w jednym z krajów w Europie 134 szpitali przyjęło chorych z udarem w danym roku, ale tylko 34 z tych szpitali zapewniło pacjentom leczenie zalecane przez wytyczne. Osoba chora, która znalazłaby się w jednym z 100 szpitali, które przyjęły pacjentów, ale nie poddały ich odpowiedniemu leczeniu, miałaby znacznie mniejszą szansę na przeżycie udaru bez uszczerbku na zdrowiu.

Tak jak nikt nie zabrałby ciężarnej kobiety, która zaczęła rodzić, do szpitala okulistycznego, aby urodziła dziecko, tak chorzy z udarem również nie powinni być przyjmowani przez szpitale, które nie zapewnią im właściwego leczenia. Nie możemy oczekiwać, że społeczeństwo będzie wiedziało, które szpitale są „gotowe na przyjęcie pacjentów z udarem”, a które nie – jest to nierealne. Dlatego szkolimy członków personelu karetek, aby to wiedzieli.

W związku z tym zamiast udawać się do najbliższego szpitala lub dzwonić do znajomych najlepsze, co można zrobić w przypadku udaru, to niezwłoczne wezwanie karetki. Personel karetki będzie wiedział, który szpital jest w stanie zapewnić pacjentowi największe szanse na szybkie otrzymanie odpowiedniego leczenia.